کد مطلب:129737 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
نقش امام سجاد در کربلا
بی شك علی بن الحسین (ع) بنابر مصالحی كه به برخی از آنان در این كتاب اشاره كردیم، در كربلا زنده ماند. ولی آنچه شایسته است كه در اینجا بدان اشاره شود نقش تبلیغی آن حضرت پس از قتل پدرش، امام حسین (ع)، در راستای شناساندن نهضت حسینی از طریق ایراد خطابه در كوفه و شام است.
آن حضرت در كوفه، دوشادوش عمه اش زینب (س) حركت می كرد و از كیان نهضت حسینی دفاع می نمود و با تبلیغات دروغین امویان بر ضد اهل بیت مبارزه می كرد.
هنگامی كه با اسیران وارد كوفه شد و مشاهده كرد كه مردم شیون می كنند و می گریند، خطاب به آنان فرمود: «آیا برای ما نوحه سرایی و گریه می كنید؟ پس چه كسی ما را كشته است؟». [1] .
آن حضرت برای انجام رسالت جاودانه اش، در مقابل انبوه مردم كوفه ایستاد و فرمود:
ای مردم! هركس مرا می شناسد، می شناسد و هركس نمی شناسد من خودم را معرفی می كنم. من فرزند حسین بن علی بن ابی طالب هستم من فرزند كسی هستم كه در كنار شط فرات، بی گناه او را سر بریدند. من فرزند كسی هستم كه حرمت او را هتك كردند، مال و منال او را
به غارت بردند و اهل و عیالش را به اسارت. من فرزند كسی هستم كه مظلومانه كشته شد و این افتخار مرا بس است. مرگ بر شما به خاطر چیزی كه برای خود پیش فرستادید و رأیتان زشت باد. با كدام چشم به رسول خدا نگاه می كنید، آن هنگامی كه به شما بگوید: «خاندانم را كشتید و حرمتم را شكستید. پس، از امت من نیستید.»
این سخنان در حالی بر زبان امام (ع) جاری می شد كه هنوز پیكر امام حسین (ع) در میدان نبرد بر زمین افتاده بود! امام سجاد (ع) قصد داشت توجه كوفیان را به بزرگ ترین جنایتی كه بنی امیه مرتكب شدند جلب كند و با تمام وجود در برابر این ادعا كه حسین (ع) شورشی است و بر یزید خروج كرده بایستد و پدرش را معرفی كند كه برخلاف تبلیغات بنی امیه او از اهل بیت نبوت و معدن رسالت است.
آن حضرت در كوفه، دوشادوش عمه اش زینب (س) حركت می كرد و از كیان نهضت حسینی دفاع می نمود و با تبلیغات دروغین امویان بر ضد اهل بیت مبارزه می كرد.
هنگامی كه با اسیران وارد كوفه شد و مشاهده كرد كه مردم شیون می كنند و می گریند، خطاب به آنان فرمود: «آیا برای ما نوحه سرایی و گریه می كنید؟ پس چه كسی ما را كشته است؟». [1] .
آن حضرت برای انجام رسالت جاودانه اش، در مقابل انبوه مردم كوفه ایستاد و فرمود:
ای مردم! هركس مرا می شناسد، می شناسد و هركس نمی شناسد من خودم را معرفی می كنم. من فرزند حسین بن علی بن ابی طالب هستم من فرزند كسی هستم كه در كنار شط فرات، بی گناه او را سر بریدند. من فرزند كسی هستم كه حرمت او را هتك كردند، مال و منال او را
به غارت بردند و اهل و عیالش را به اسارت. من فرزند كسی هستم كه مظلومانه كشته شد و این افتخار مرا بس است. مرگ بر شما به خاطر چیزی كه برای خود پیش فرستادید و رأیتان زشت باد. با كدام چشم به رسول خدا نگاه می كنید، آن هنگامی كه به شما بگوید: «خاندانم را كشتید و حرمتم را شكستید. پس، از امت من نیستید.»
این سخنان در حالی بر زبان امام (ع) جاری می شد كه هنوز پیكر امام حسین (ع) در میدان نبرد بر زمین افتاده بود! امام سجاد (ع) قصد داشت توجه كوفیان را به بزرگ ترین جنایتی كه بنی امیه مرتكب شدند جلب كند و با تمام وجود در برابر این ادعا كه حسین (ع) شورشی است و بر یزید خروج كرده بایستد و پدرش را معرفی كند كه برخلاف تبلیغات بنی امیه او از اهل بیت نبوت و معدن رسالت است.
[1] اللهوف، ص 199.